Ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς: οι ιστορίες ανθρώπων που, εκτός από την ασθένεια και τον χρόνο, έχουν να παλέψουν και με το κράτος πρόνοιας που τους στερεί κάθε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Της Ντίνας Δασκαλοπούλου

 Υπάρχουν λέξεις ικανές να προκαλέσουν τρόμο; Υπάρχουν διαγνώσεις που χωρίζουν για πάντα τη ζωή σε πριν και μετά; Υπάρχουν πράξεις που γεννάνε ελπίδα; Υπάρχουν αντιστάσεις που νικάνε τον φόβο; «Ανασφάλιστος καρκινοπαθής» – δυο λέξεις που μπορούν να αλλάξουν για πάντα τη ζωή σου.

 «Οταν μου το ανακοίνωσαν τα είδα όλα λευκά. Ενα άσπρο σεντόνι κάλυψε τα πάντα: τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου, τα όνειρά μου. Σταμάτησε ο χρόνος. Είχα καρκίνο και κανένα όπλο να τον παλέψω. Μετά από 27 ολόκληρα χρόνια που πλήρωνα ΤΕΒΕ, το είχα αφήσει απλήρωτο για ένα χρόνο. Δεν δικαιούμουν πια καμία περίθαλψη».

 Ο Γιώργος είναι 47 χρόνων. Η μέρα που άλλαξε η ζωή του ήρθε πριν από δύο μήνες, μαζί με την τρομερή διάγνωση. Από τότε ξεκίνησε ο δικός του Γολγοθάς, όπως τον περιγράφει: «Εχω πάρει τον σταυρό κι ανεβαίνω. Είναι σοκ, είναι φόβος, είναι η αγωνία για το πώς θα το ανακοινώσω στα τρία μου παιδιά, είναι και το καθημερινό άγχος για το πού θα βρω τα φάρμακα και τα χρήματα για τις εξετάσεις».

 Σε μια χώρα όπου περίπου ένας στους τρεις πολίτες της είναι πια ανασφάλιστος, κανένας κρατικός φορέας δεν έχει κάνει τον κόπο να καταγράψει πόσοι είναι οι ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς. Πολλώ δε μάλλον να χαράξει στρατηγικές ώστε να τους στηρίξει στην κορυφαία μάχη της ζωής τους. «Να τους στηρίξουν; Μάλλον να τους ξεφορτωθούν θέλουν. Αντιμετωπίζουν τους ασθενείς σαν βάρος στο σαπιοκάραβο».

 Η Συραγώ είναι ένα χαρακτηριστικό κορίτσι της γενιάς μου: 34 χρόνων κι άνεργη τα τελευταία 3,5 χρόνια. Παλεύει με τα ενοίκια, παλεύει με τα χρέη, παλεύει με τις καθημερινές ανάγκες. Παλεύει πια και με τον καρκίνο της μάνας της. «Είναι μόλις 57 ετών κι αρνείται να κάνει τις χημειοθεραπείες της· νιώθει ότι με επιβαρύνει. Πολλοί ασθενείς το νιώθουν αυτό. Κι είναι φυσικό αφού και τα πιο απλά γίνονται άθλος: το να βρεις τα φάρμακα ή να της εξασφαλίσεις ακτινοθεραπεία ή να τη μεταφέρεις στο νοσοκομείο, αφού δεν μπορεί να περπατήσει».

 Διαβάστε  ολόκληρο το άρθρο εδώ