πηγή: efsyn.gr

συντάκτρια: Αφροδίτη Τζιαντζή

Εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο ο ιστορικός προσφυγικός καταυλισμός στο Λαύριο είναι σαν να μην υπάρχει - για το κράτος και τους επίσημους θεσμούς.

Η παλιότερη εν λειτουργία δομή προσφύγων, που ιδρύθηκε το 1947, έχει πάψει να χρηματοδοτείται από το ελληνικό κράτος από το 2016. Για ένα διάστημα λειτούργησε με ευρωπαϊκά κονδύλια, ενώ τον Μάιο του 2017 αποχώρησε οριστικά ο Ερυθρός Σταυρός που διαχειριζόταν το κέντρο, καθώς το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής αρνήθηκε να το εντάξει στις μόνιμες δομές.

Κι όμως, στο ταλαιπωρημένο αυτό κτιριακό συγκρότημα, στην καρδιά της πόλης του Λαυρίου, διαμένουν σήμερα πάνω από 300 πρόσφυγες, κυρίως Κούρδοι από τη Συρία και την Τουρκία.

Ισως πρόκειται για τον μοναδικό πλήρως αυτοδιαχειριζόμενο καταυλισμό, καθώς καμία επίσημη μεταναστευτική οργάνωση, καμία ΜΚΟ, κανένας κρατικός οργανισμός δεν πατάει πια το πόδι του εδώ - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, κι αυτοί από καθαρά προσωπική τους πρωτοβουλία.

Αλλα 100-120 άτομα, κυρίως οικογένειες με μικρά παιδιά, ζουν σε έναν άτυπο υπαίθριο καταυλισμό με μεταλλικά κοντέινερ, στη θέση Νεράκι, λίγα χιλιόμετρα έξω από την πόλη του Λαυρίου.

Τα κοντέινερ παραλήφθηκαν από το κράτος το 2010, αρχικά για να μεταφερθούν οι πρόσφυγες του στρατοπέδου - που όμως αρνήθηκαν να φύγουν. Εκτοτε λεηλατήθηκαν και διαλύθηκαν.

Από το 2016 κατοικούνται εξ ανάγκης, ύστερα από πρόχειρες επιδιορθώσεις, φιλοξενώντας νεοαφιχθέντες πρόσφυγες πολέμου από τη Βόρεια Συρία. Ολοι αυτοί επιβιώνουν χάρη στην αλληλεγγύη από συλλογικότητες, εργατικές λέσχες, σωματεία, απλούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας.

Αποκορύφωμα όχι μόνο της αδιαφορίας, αλλά σχεδόν δείγμα ανοιχτής εχθρότητας και περιφρόνησης είναι η επιλογή της δημοτικής αρχής να μετατρέψει τον περιβάλλοντα χώρο σε χωματερή. Βουνά από μπάζα, κλαδιά, ογκώδη απορρίμματα συσσωρεύονται εκεί όπου ζουν και αναπνέουν οι πρόσφυγες, πνίγοντάς τους σε ένα ανυπόφορο και επικίνδυνο, όπως αποδείχθηκε, σκουπιδομάνι.

Το οικόπεδο πλησίον του καταυλισμού έχει μετατραπεί σε χώρο κομποστοποίησης βιολογικών απορριμμάτων. Παρατάξεις της αντιπολίτευσης καταγγέλλουν ότι ο χώρος είναι παράνομος καθώς δεν έχει άδεια. Δύο φορές έχει ξεσπάσει σοβαρή πυρκαγιά, ενώ οι μικροεστίες φωτιάς είναι πολύ συχνές.

«Αριστερά μας έχουμε τα σκουπίδια, δεξιά μας τις φωτιές από τα κλαριά... Είναι σαν να μας λένε “φύγετε, θα σας κάψουμε”», μας λέει ο Νουρεντίν, συντονιστής του καμπ. «Στη χώρα μας είμαστε κυνηγημένοι, γλιτώσαμε από ναρκοπέδια, πόλεμο, ναυάγια. Δεν θέλουμε βοήθεια, τα κάνουμε όλα μόνοι μας, μόνο στήριγμά μας οι αλληλέγγυοι. Θέλουμε να μη μας απειλούν».

Ο κόσμος που ζει στο στρατόπεδο δεν το βάζει κάτω. Εχουν φτιάξει λαχανόκηπο, υπαίθριο φούρνο για να ψήνουν ψωμί, αίθουσα εκδηλώσεων και διδασκαλίας, χώρους καθαριότητας, ψυγεία και πλυντήρια, αποκλειστικά από προσφορές αλληλέγγυων.

Σημαίες του Κουρδιστάν, πορτρέτα του Οτσαλάν, συνθήματα του PKK δίνουν παντού το πολιτικό στίγμα όσων ζουν στο στρατόπεδο.

Το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο των Κούρδων στο κέντρο του Λαυρίου κοσμούν σφυροδρέπανα, πορτρέτα αγωνιστών, τα αρχικά πολιτικών κομμάτων της μαρξιστικής-λενινιστικής Αριστεράς - παράνομων στην Τουρκία.

«Δεν είμαστε οικονομικοί μετανάστες. Είμαστε πολιτικοί πρόσφυγες», μας λέει ο υπεύθυνος του στρατοπέδου, ο νεαρός Σερζάν που έφτασε πριν από λίγους μήνες από το Ντιγιάρμπακιρ.

«Χρειαζόμαστε γιατρούς. Η υγεία είναι το νούμερο ένα πρόβλημα, ειδικά για τα παιδιά», μας λέει ο Ντιζουάρ που διαχειρίζεται το φαρμακείο. Δύο φορές τον μήνα έρχονται γιατροί από αλληλέγγυες δομές, αλλά δεν αρκεί.

Μαζί μας είναι και ένας πρώην βουλευτής του HDP, που ήρθε στην Ελλάδα μετά το κύμα διωγμών. «Το σύστημα του Ερντογάν είναι βασισμένο στον αντικουρδισμό. Οι εκλογές στην Τουρκία έχουν χάσει κάθε αξία. Θέλουν να εξοντώσουν κάθε κουρδικό στοιχείο. Εφτασαν στο σημείο να επικηρύξουν στελέχη του PKK με 3 εκατομμύρια δολάρια», μας λέει.

Λίγο πριν φύγουμε επισκέπτονται το καφενείο δύο αστυνομικοί με πολιτικά, από το απέναντι αστυνομικό τμήμα. «Ολα καλά, απλώς να μάθουμε ποιοι θα πάτε αύριο στην Αθήνα».

Την επόμενη μέρα έχουν πορεία διαμαρτυρίας για την επικήρυξη των στελεχών του PKK. Απόν σε θέματα πρόνοιας, το κράτος είναι διακριτικά παρόν σε θέματα επιτήρησης. Θέλει να ξέρει ποιοι Κούρδοι κατεβαίνουν στις πορείες, όμως δεν νοιάζεται αν τα παιδιά πάνε σχολείο, έχουν γιατρό, έχουν φαγητό και θέρμανση. Ευτυχώς γι’ αυτά φροντίζουν, με ίδιες δυνάμεις, η κοινότητα των Κούρδων και οι κοινότητες των αλληλέγγυων που επιμένουν ότι «κάθε παιδί είναι παιδί μας».

Διαβάστε περισσότερα, εδώ